Bir önceki gün Bodurm sahiline vuran Suriyeli çocuğun cansız bedeniyle hep beraber ağladık. Ağlamayanlar vicdanlarını sorgulasınlar, içlerinde insanlık kalmış mı diye?
Suriyelilerin ülkemize sığınmasıyla, büyük olmayı beceremeyenler, küçük ve ucuz laflar ettiler hep.
Ülkelerindeki adil olmayan savaştan kaçan bu insanlara hor baktılar, kovmak istediler ülkelerine.
“Neden ülkelerinde savaşmıyorlar da gelip bize yük oluyor” dediler.
Oysa onların ülkelerindeki savaş adil değildi. Filler çarpışıyordu orada. Biz, karınca hükmündeki suriye halkına gidin ülkenizde savaşın diyorduk.
Yani savaş adil değildi. Bir tarafta son model silahlar, bir tarafta silahsız halk. Ülkelerinde yaşama umudu kalmayan bu insanlar bizim ülkemize, bize sığınıyorlardı. Yani bizi büyük yerine koyuyorlardı. Bu tavırları tarihte yüklendiğimiz misyondan geliyordu.
Ama biz büyük olamadık maalesef. Küçüldük hem de yerin dibine battık, üç yaşında, Akdeniz kıyısına vurmuş Aylan’ın cesedi ile.
Tertemiz, gühahsız olarak yatıyordu sahilde. Öyle masum bir görüntüsü vardı ki taşlaşmış vicdanları bile kanatıyor, acıtıyordu.
Herkes kendine şu soruyu sormuştur herhalde. “Biz git demeseydik, hor bakmasaydık, belki gitmezdi ailesi, bu yavrucaklar da ölmezdi belki.”
Ama biz onlara her halimizle ve kavlimizle “gidin” dedik.
Allah’ın rikkatine dokunmuş olacak ki “gelin, bitti artık çileniz” dedi Hakk küçük ve gühansınz sabilere.
Allah dünyayı olanca geniş yaratmış olmasına rağmen, biz onlara bu dünyayı dar etmiştik. Allah da alıverdi onları yanına.
Geride sızlayan vicdanlar, kanayan yürekler bırakarak…
Hala vicdanı sızlamayanlar mı var. Onlar insanlıklarını bir daha sorgulasınlar. Ben şahsen o tür insanlarla aynı dünyayı paylaşmaktan utanıyorum.
İnsanlığın ahirette verilecek hesabı var…
İyi ki ahiret var..